Από τον
Απ’ όλα εκείνα τα υπέρ (που συνήθως λέγονται), για να υποστηριχτεί η αθρόα σημερινή μεταναστευτική διακίνηση στην χώρα μας, είναι, ότι ανέκαθεν στην ιστορία της ανθρωπότητας, το ανακάτεμα και η ώσμωση των πολιτισμών, ήταν ένα διηνεκές δεδομένο. Άρα δεν είναι κάτι το πρωτοφανές, αυτό που παρατηρούμε. Δηλαδή πρέπει με άλλα λόγια, να δεχθούμε το γεγονός των εκατομ. μεταναστών, ως ιστορική νομοτέλεια και πρέπει να το υποστηρίξουμε.
Πράγματι στο ιστορικό παρελθόν, τεράστιες μάζες πληθυσμών μετακινήθηκαν και βρέθηκαν σε περιοχές άγνωστες γι’ αυτούς. Εγκαταστάθηκαν εκεί, πολλαπλασιάστηκαν, δημιούργησαν οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις με γειτονικές φυλές κι έφτιαξαν ένα καινούργιο κράμα της πολιτιστικής ταυτότητας, ολάκερων περιοχών.
Όμως τότε υπήρχε ελεύθερος χώρος. Μεγάλες περιοχές, με λίγους ή καθόλου ντόπιους. Η στρατιωτική ικανότητα των επηλύδων, ήταν η ουσιαστική η αφοπλιτιστική τους ορμή, να κατακτήσουν με τη βία, να επιβάλλουν το δικό τους status, σ’ όποιον τους αντιστάθηκε. Έτσι λ.χ. κυριάρχησαν οι Δωριείς εις βάρος των Πελασγών και των υπολοίπων γηγενών, που κατοικούσαν τότε, στον λεγόμενο ελληνικό χώρο. Τα ίδια έκαναν αργότερα οι Σλάβοι, οι Βούλγαροι και οι Αρβανίτες, στο Βυζάντιο.
Παρόμοια έπραξαν στους νεότερους αιώνες, οι πρώτοι άποικοι στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ, Νότια Αφρική, Αργεντινή κλπ.
Η μαζική μετανάστευση ως κοινωνικό φαινόμενο (στα νεότερα χρόνια), προέκυψε ως προϊόν της ελευθερίας των αγορών, που αναδύθηκε δυναμικά στη βιομηχανική εποχή. Η μετανάστευση ως πρόκληση (μετακίνησης πληθυσμών), αναδείχθηκε από το κίνητρο των επενδυτών. Δελέαζαν δηλαδή, για μια καλύτερη ζωή, όλη εκείνη τη φτωχολογιά (που πρόσφερε τα χέρια της), για να κτιστεί το καπιταλιστικό οικοδόμημα. Για να υλοποιηθεί η πολυπόθητη οικονομική ανάπτυξη, σε περιοχές που υποσχέθηκαν ότι θα δημιουργήσουν τη νέα Εδέμ. Η Αμερική π.χ. ήταν το όραμα, ότι θα φτιάξει μια νέα κοινωνία, πολύ διαφορετική από τον διεφθαρμένο και ολιγαρχικό παλιό κόσμο της Ευρώπης. Γι’ αυτό το Άγαλμα της Ελευθερίας, μαγνήτισε τον μετανάστη. Γι’ αυτό τράβηξε στον Νέο Κόσμο εκατομ. απελπισμένων.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της διώρυγας του Παναμά. Εργάτες από τη λατινική Αμερική, ιθαγενείς, μαύροι αλλά κι από την Ευρώπη, εργάστηκαν εκεί (από το 1880-1914), για την κατασκευή του κολοσσιαίου έργου. Οι απώλειες στο έμψυχο δυναμικό ήταν τεράστιες (27.500), από τ‘ ατυχήματα, τις ασθένειες και τις κακουχίες. Κάθε τόσο λοιπόν, νέες αρμαθιές μεταναστών, προστίθονταν για ν’ αναπληρώσουν τις απώλειες. Υπολογίζεται, ότι συνολικά εργάστηκαν πάνω από μισό εκατομ που μαζί με τις οικογένειές τους, φτάσανε τα 2 εκατομμύρια ψυχές. Αυτές, μετά από τη λήξη των εργασιών, βρέθηκαν ανυπεράσπιστοι και κρεμασμένοι στην τύχη τους.
Στην Αφρική επίσης, μετακινήθηκαν πολλοί Κινέζοι από τους Βρετανούς (που είχαν αποικία την Κίνα), για να κατασκευαστεί το σιδηροδρομικό δίκτυο κι άλλα μεγάλα έργα υποδομής. Οι Κινέζοι αυτοί, ξέμειναν στην Αφρική και όσοι μπόρεσαν ν’ αντέξουν από τον επιθετικό εθνικισμό των μαύρων (εξεγέρσεις του ’60), σήμερα δραστηριοποιούνται στα εμπορικά κέντρα του Ναϊρόμπι, της Κινσάσα κλπ.
Στην Ασία οι Ινδοί και οι Πακιστανοί, ήταν η φτηνή εργατική δύναμη, για να εφαρμόσουν οι Βρετανοί και οι Ολλανδοί, τις αποικιακές επιδιώξεις τους, στην Μαλαισία, στην Ινδονησία και στη Σιγκαπούρη. Σήμερα σ’ αυτές τις χώρες, συναντάμε μεγάλες κοινότητες, από πρόσωπα που μετανάστευσαν εκεί από τις πρώην βρετανικές περιοχές, για να εργαστούν στις φυτείες και στην μεταποίηση προϊόντων. Οι Κινέζοι είναι οι περισσότεροι μετανάστες στην Ασία και στις ΗΠΑ, ενώ αρκετοί Γιαπωνέζοι, έχουν ριζώσει στο Περού και στην Βραζιλία.
Αργότερα (χρησιμοποιώντας το πρότυπο της αμερικανικής πρόσκλησης), σημαντικά μεταναστευτικά κύματα, προωθήθηκαν στην μεταπολεμική Γερμανία, στη Σουηδία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο κ.ά. Οι νότιο-Ευρωπαίοι γκασταρμπάιτερς, πήγαν στις εν λόγω χώρες, για να αποκαταστήσουν και για να επεκτείνουν, την βιομηχανική παραγωγή της ανάκαμψης.
Με δυο λόγια, οι μετανάστες ήταν ευπρόσδεκτοι, για να εργαστούν σε συγκεκριμένο χώρο, έχοντας γνώση των απολαβών τους και του χρονοδιαγράμματος απασχόλησής τους. Ελάχιστοι ήταν οι παράνομοι μετανάστες (κυρίως Τούρκοι και Γιουγκοσλάβοι στην Γερμανία), που εκμεταλλεύτηκαν την φιλομεταναστευτική πολιτική της γερμανικής ανόρθωσης (1955-1980). Ειδικά στην Γερμανία, η πολιτική αντιπαράθεση των δύο συνασπισμών στην εποχή του «Ψυχρού Πολέμου», έφερε πολλούς μετανάστες στην χώρα, από τις περιοχές του ανατολικού μπλοκ. Όμως το ψηλό μορφωτικό επίπεδο αυτών, στην ουσία δεν δημιούργησε προβλήματα στην γερμανική τους αφομοίωση.
Σήμερα όμως, όλα αυτά τα ιστορικά δεδομένα, έχουν αλλάξει άρδην. Οι μαζικές εισδοχές απελπισμένων, από τις αφρικανικές χώρες και την Ασία. Τ’ αλλεπάλληλα απροσκάλεστα κύματα από λαθρομετανάστες και πρόσφυγες. Ο μικρός χρόνος αφομοίωσης του κάθε κύματος εισδοχής στην χώρα υποδοχής (που δεν αφήνει περιθώρια κοινωνικής ισορροπίας). Οι χαοτικές συνέπειες της οικονομική κρίσης, που έχουν δημιουργήσει το αίσθημα της ανασφάλειας. Η πολιτιστική και θρησκευτική διάσταση γηγενών και εισερχόμενων, έχει μορφοποιήσει στους ντόπιους, την ψυχό της άρνησης. «Δεν χωράμε άλλοι», φωνάζουν. «Δεν έχουμε τόσα λεφτά για να σας ταΐσουμε». «Κι εμείς, είμαστε άνεργοι». Όλα αυτά λοιπόν και πολλά άλλα, έχουν τεντώσει το σχοινί. Έχουν πολλαπλασιάσει την επιθετική αντίληψη των αυτόχθονων. Δείχνουν με ρατσιστική διάθεση, απαξιωτικά την πόρτα, του διωγμού. Του λεγόμενου: «Go home, απροσκάλεστε»!
Κι εμείς στην μέση αυτής της διελκυνστίδας τι κάνουμε; Βοηθάμε με την απραξία μας;
Οι διακηρύξεις αρχών, δεν ταΐζουν τους απελπισμένους. Όταν δεν τους εξασφαλίζονται τα προς το ζην, τι γίνεται; Τι κάνουμε;
Βοηθάμε με τις ανεύθυνες συνταγές, για νομιμοποίηση όλων ανεξαιρέτως; Με τις αγαθές γενικόλογες προθέσεις μας, ότι όλοι έχουν δικαιώματα συνύπαρξης στην χώρα μας; Ανθρωπιστικά δικαιώματα ναι. Τα νομικά όμως δικαιώματα, κατοχυρώνονται με τη συναίνεση όλων. Ο επιθετικός οικοδεσπότης, είναι κίνδυνος για τις δημοκρατικές μας ελευθερίες, για την κοινωνική γαλήνη. Με το να δείχνουμε τον αντιρατσισμό μας, προβάλλοντας την μεροληπτική φιλευσπλαχνία μας στους λαθρομετανάστες, ουσιαστικά σνομπάρουμε το αίτημα των ντόπιων, για συναίνεση, που πρέπει να στηρίζεται στην ποιοτική συνύπαρξη Ελλήνων και ξένων. Στην ενσωμάτωση με επιλεκτικότητα. Τα γκέτο, οδηγούν στο χάος της ξενοφοβίας.
Πόσοι ακόμη χωράνε στην γειτονιά μας; Η ανοικτή πόρτα είναι δίοδος ελευθερίας ή μαρτύριο αποκατάστασης για δαύτους; Με το να τους προωθήσουμε «καμουφλαρισμένους» στις άλλες χώρες της Ε.Ε. είναι «μαγκιά», «ρωμαίικη κουτοπονηριά» ή διπλωματική ανευθυνότητα, με τις καταιγιστικές εις βάρος μας συνέπειες, για την καταπάτηση των συμφωνιών που έχουμε υπογράψει;
Η απαιτητική ελεημοσύνη που προβάλλουν οι νεοεισερχομένοι, είναι κατάντια του πολιτισμού μας. Όμως παράλληλα οι αντοχές μας, βάζουν και όρια στην προσφορά μας. Μέχρι που, μπορούμε να συνεισφέρουμε;
Οι μετανάστες, πιστεύετε ότι θα λύσουν το πρόβλημα των Ασφαλιστικών Φορέων; Η ποιότητα ζωής μιας κοινωνίας. Η διαφάνεια των δαπανών και ο συνετός δημοσιονομικός έλεγχος που μας λείπουν, δεν εξασφαλίζεται από την ασφαλιστική συνεισφορά των χαμηλόμισθων μεταναστών. Ο μετανάστης δεν μπορεί να είναι ο ευρώ- αχθοφόρος, της δικής μας καλοζωίας, το μέσον που θα μας σώσει συγκυριακά από τα ελλειμματικά αποθέματα των Ταμείων. Όταν διασπαθίζεται το μέρισμα των εισφορών μας, από τις λοβιτούρες των επιτήδειων, όσοι μετανάστες κι αν συνεισφέρουν, πάντα θα έχουμε ελλείμματα στα Ταμεία Συντάξεων. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα άλλο σύστημα διαχείρισης των δημοσίων εσόδων. Μια άλλη στρατηγική, για την εξασφάλιση της πλήρους και ακριβοδίκαιης κοινωνικής αρωγής, στο σύνολο των απασχολουμένων.
Και μην ξεχνάμε: Όσο πιο περιορισμένος είναι ό αριθμός κατοίκων μιας χώρας, είναι ευκολότερη και αποτελεσματικότερη η δράση προς την κοινωνική ποιότητα ζωής (π.χ. Σκανδιναβικά κράτη). Η αύξηση του πληθυσμού δεν είναι αριθμητικός αυτοσκοπός, για τη δήθεν διατήρηση του ελληνικού στοιχείου. Αυτό που θα μας εξασφαλίσει την πολιτιστική και οικονομική διάκριση, είναι το Ευ Ζην των πολιτών της χώρας.
Ναι λοιπόν στην ελεγχόμενη μετανάστευση αλλά υπό όρους. Ναι στα δικαιώματα των μεταναστών, αλλά και στις υποχρεώσεις τους. Ο μετανάστης στην χώρα μας πρέπει να γίνει χρήσιμος για την οικογένειά του και τη χώρα του. Ο διεθνισμός μας, ο ουμανισμός μας, πρέπει να δώσει λύσεις στα αδιέξοδα. Και οι λύσεις δεν έρχονται με βερμπαλιστικά συνθήματα τύπου: «Καλοί ή κακοί οι ξένοι». Το θλιβερό θέαμα με τα παιδιά των φαναριών, είναι η επιβεβαίωση, ότι χρειαζόμαστε αποφασιστικές δράσεις τώρα.
Το φετίχ της ανάπτυξης και η ελπίδα της από-ανάπτυξης.
Η οικονομική κατάρρευση που ήρθε τα τελευταία χρόνια, μερικοί ισχυρίζονται, ότι είναι παροδική. Ότι ο καπιταλισμός, σύντομα θα αναπροσαρμοστεί. Θ’ ανακάμψει. Ότι θα ευνοηθούν νέες μορφές επενδύσεων. Ότι η πράσινη οικονομία, είναι ένας εφαρμόσιμος νεοτερισμός, για ν’αποκατασταθεί εν μέρει, η ταραγμένη οικολογική ισορροπία του πλανήτη, αλλά και οι κλονισμένες αγορές.
Η σύγχρονη εκδοχή της αειφόρου ανάπτυξης, θα στηριχτεί στην ήπια τεχνολογία των ΑΠΕ, στην ενεργειακή αποκατάσταση των κτιρίων, στις πράσινες μεταφορές, στη νέα γενιά οικολογικών προϊόντων και υπηρεσιών. Ο αναπτυγμένος κόσμος, μετά από το καπιταλιστικό παλαντζάρισμα, θα ισορροπήσει και θα κερδίσει την ανάπτυξη, μ’ ένα ρυθμό, που θα πλησιάζει τις παλαιότερες καρπερές εποχές. Η λεγόμενη οικολογική ανάπτυξη, θα μας δώσει τα εφόδια για ν’ ανέβει η κοινωνία μας, σ’ ένα καλύτερο επίπεδο λειτουργίας της, αφού ο καπιταλισμός θ’ αποκτήσει και περιβαλλοντικά κριτήρια. Τα οικολογικά κόμματα και οι αντίστοιχες ΜΚΟ (ισχυρίζεται η λογική του συγκεκριμένου μοντέλου), θ’ αποτελέσουν το μοτέρ για την αφύπνιση του κόσμου, προς αυτή την κατεύθυνση. Με λίγα λόγια, θα συνεχίσουμε να είμαστε πλούσιοι, με την επιλεκτική ευημερία των 2/3της κοινωνίας. Θα είμαστε μια κοινωνία πρότυπο για τους εξαθλιωμένους της Γης, που θα ποθούν τη ζωή μας, θα ονειρεύονται να πλουτίσουν κοντά μας και θα επιδιώκουν, να φύγουν κάποτε από τον τόπο τους, με το οποιοδήποτε κόστος, για να ενσωματωθούν στις δημοκρατικές μας χώρες. Για ν’ αποκτήσουν κάποτε μυαλά, σαν τα δικά μας. Δηλαδή ν’ αντιγράψουν τα καλά μας, αλλά και την κακή μας νοοτροπία, που οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο.
Δεν πρέπει να λησμονούμε. Για την δική μας αειφορία στην ανάπτυξη, κάποιος έχει στην άλλη πλευρά του πλανήτη, δυσφορία. Κάποιος στερείται αυτό, που εμείς καρπωνόμαστε πλουσιοπάροχα. Γιατί, η καπιταλιστική υπεραξία, βγαίνει από το δικό μας κέρδος και τη ζημιά του άλλου. Από την εξαθλίωσή του. Από την υφαρπαγή των πλουτοπαραγωγικών υλών του. Για να υπάρξει λ.χ. το υλικό coltan στις εφαρμόσιμες νέες έξυπνες τεχνολογίες, στο Κονγκό γίνεται εμφύλιος πόλεμος. Για να παραχθούν τα τριαντάφυλλα που προσφέρουμε με ικανοποίηση, στην Κένυα καταστρέφονται λίμνες και περιοχές. Οι κάτοικοι εκεί, που στερούνται την γή τους, που δεν έχουν εργασία, μεταναστεύουν σ’ εμάς. Στην παραθαλάσσια Μπιάφρα, οι εταιρείες πετρελαίου έχουν καταστρέψει το γόνιμο έδαφος. Σπρώχνουν τους κατοίκους στην εξαθλίωση. Δίπλα σ’ αυτήν, πάντα καιροφυλακτεί η διαφθορά και το εύκολο κέρδος. Έτσι γέμισαν οι γειτονιές της Ελλάδας, Νιγηριανούς από την Μπιάφρα, που πουλάνε ναρκωτικά και πορνεία. Όταν οι φυτείες της μπανάνας και του καφέ, στη λατινική Αμερική κ.ά δεν προσφέρουν πλέον κάποιο εισόδημα, γιατί παίζονται οικονομικά παιγνίδια στο χρηματιστήριο (από την υπερεπάρκεια των προϊόντων), οι αγρότες αναγκαστικά εγκαταλείπουν τις περιφέρειες τους και αστικοποιούνται. Έτσι γεννιούνται οι μεγαλουπόλεις τέρατα των 20 και πλέον εκατομμυρίων, χωρίς βασικές παροχές υγιεινής κι ασφάλειας.
Ο τριτοκοσμικός αγρότης, μπροστά σ’ αυτό το χάος της ανάπτυξης, που όλα κατευθύνονται και προγραμματίζονται για τ’ αναπτυγμένα κράτη, ψάχνει απεγνωσμένα συγκυριακές λύσεις για να επιβιώσει. Η μια διέξοδος είναι η παράνομη μετανάστευση. Να ξεφύγει για να γλιτώσει. Να δουλέψει στην ξενιτιά για να στείλει πίσω στην οικογένειά του, το κομπόδεμα της ελπίδας. Η άλλη εκδοχή της επιβίωσης, είναι η καλλιέργεια και η εμπορία των ναρκωτικών. Γι’ αυτό λ.χ. το Τατζικιστάν λέει: «Όταν πουλήσω τα ναρκωτικά μου, θα ξεπληρώσω το εξωτερικό μου χρέος». Και για να μην λοιπόν πραγματοποιήσει αυτόν τον εκβιασμό, αναγκαστικά ενισχύουν οι δυτικές κυβερνήσεις, την τοπική νομενκλατούρα, με χρήματα-προγράμματα, που τα τρώνε μεταξύ τους οι πονηροί ηγέτες και στη συνέχεια, ξαναβάζουν στο τραπέζι τις εκβιαστικές προτάσεις τους. Γι’ αυτό και στην Ευρασία η διαφθορά ζει και βασιλεύει. Οι Αφγανοί ακτήμονες, απογοητευμένοι από την κόλαση των φατριών του προέδρου τους Καρζάι (που τρώνε τον αγλέορα), ψάχνουν για να βρουν την έξοδο κινδύνου. Παίρνουν τον ομματιών τους και περπατάνε για μέρες πεζή, μέσα από βουνά και κινδύνους, για να έρθουν σε μας, να δουν από κοντά, ποιοι είναι αυτοί οι φιλεύσπλαχνοι Ευρωπαίοι, που κατέχουν το μαγικό ραβδάκι του πλούτου. Μας βλέπουν κι αναρωτιούνται: «Γιατί είσαστε τόσο άδικοι με ‘μας και τόσο γαλαντόμοι με τ’ αφεντικά μας, πίσω στην πατρίδα»; Γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια γεμίσαμε από λαθρομετανάστες Αφγανούς και Πακιστανούς. Γιατί στο αλισβερίσι της πρέζας, των όπλων, του φυσικού αερίου, των κάθε λογής επιχορηγήσεων, στην πατρίδα τους, δεν μπορούν να είναι όλοι αυτοί, μέσα στη μοιρασιά. Οι καπάτσοι μόνο επιβιώνουν. Αυτοί που ξέρουν το κόλπο να επιβάλλονται. Οι άλλοι, οι παραπεταμένοι, έχουν για μοναδική τους σωτηρία την φυγή… Την ελεημοσύνη μας…
Κι εμείς λοιπόν τι κάνουμε; Υπάρχουν ριζικές λύσεις; Βοηθάνε τα προσωρινά ηρεμιστικά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης (ενίσχυση τραπεζών). Τα New Green Deal αρκούν;
Οι θέσεις εργασίας που υποσχόμαστε, ότι μπορούν να γίνουν στον τόπο μας, είναι μια παγίδα. Τα λέμε για να δελεάσουμε τους δικούς μας απελπισμένους ανέργους, για να τονωθεί η οικονομία μας. Όμως παράλληλα γινόμαστε και κράχτης, ότι στις περιοχές μας, από την αναδιανομή του πλούτου, από τον νέο ορίζοντα της πράσινης ανάπτυξης, έχετε κι εσείς απελπισμένοι της Γης, εδώ ένα μερίδιο, μια ελπίδα να επιβιώσετε κοντά μας.
Η ουσιαστική πράσινη τεχνολογία είναι η ευχή, όχι του καπιταλισμού, αλλά της παγκόσμιας κοινότητας. Είναι το μέλλον της επιβίωσης στον πλανήτη μας. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν απ’ εκεί. Από κείνα τα μέρη, που θέλουν ψωμί και μια νέα στρατηγική στην χάραξη της οικονομίας τους. Μια άλλη, διαφορετική νοοτροπία στο μοντέλο ζωής, στην ποιότητα ζωής τους. Ας επιλέξουμε τις υποανάπτυκτες περιοχές να δώσουμε το στίγμα της νέας μας αντίληψης, που στηρίζεται στην ανταλλαγή των ήπιων αγαθών κι όχι στην εντατικοποίηση της παραγωγής και στη συντήρηση της χύμα κατανάλωσης. Τ’ αυτοκίνητα (ακόμα και τα υβριδικά), που κατασκευάζονται στις φτωχές χώρες, δεν είναι γι’ αυτούς «πρότυπο της οικολογικής αντίληψης». Τα λουλούδια που παράγουν εκεί, δεν πηγαίνουν στα σπίτια τους, αλλά στα βάζα των πλουσίων της Γης. Οι μεταφορές των δυο συγκεκριμένων αγαθών, που διανύουν τεράστιες αποστάσεις, για να φτάσουν στα σημεία πώλησης στην Ευρώπη και στην Αμερική, καταστρέφουν συνολικά την ατμόσφαιρά του πλανήτη. Μην τους εθίζουμε λοιπόν με το πρόσκαιρο κέρδος. Μην φτιάχνουμε λοιπόν εκεί στους τόπους τους, ηγετίσκους που μας κακό-αντιγράφουν. Οι θέσεις εργασίας στον Τρίτο Κόσμο, δεν είναι αυτοσκοπός, για να δείξουμε τον ανθρωπισμό μας. Κάθε θέση εργασίας, κάθε είδους ενίσχυση, πρέπει να έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά. Να στοχεύει σε μια διαφορετική αναδιοργάνωση της ντόπιας οικονομίας κι όχι στην ποσοτική της παραγωγή. Ας μην τα ζητάμε μόνο για πάρτι μας τα κέρδη, από την εξάντληση των αντοχών τους. Ας μην τους κάνουμε επαίτες απατηλών ελπίδων, με τις κομπίνες της αγροτικής πολιτικής μας. Ας σταματήσουμε να τους αντιμετωπίζουμε ως «ρακοσυλλέκτες», που θα μαζέψουν κάθε διεθνές φιλοδώρημα. Η επικοινωνιακή μας πολιτική, με τα «κλαμένα μωρά» του Τρίτου Κόσμου, είναι τρικ, για να τονωθεί η φιλευσπλαχνία των αφελών χορτασμένων. Για να κερδίσει πόντους η διπλωματία του δήθεν ουμανισμού. Των αμέτρητων διεθνών συμφωνιών, που οργανώνουν οι καλοζωισμένοι. Που τα λόγια και τα γραπτά, είναι στάχτη στα μάτια, για τους ανυποψίαστους πολίτες, που υπνωτίζονται από όμορφα λόγια. Ας μην καταντήσουμε τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, σκουπιδοντενεκέ της τεχνολογίας, που δεν θέλουμε στην αυλή μας. Η οικολογία, δεν είναι το βίτσιο των πλούσιων. Είναι παγκόσμια απαίτηση, Ας το προβάλλουμε δυναμικά με το παράδειγμά μας, σ’ όλους εκείνους, που ροκανίζουν τον κορμό, που κάθονται πάνω του.
Από τον Τρίτο Κόσμο ν’ αρχίσει λοιπόν «η πράσινη εποχή», για να φύγουν πάλι πίσω, όσοι με το ζόρι ήρθαν στα μέρη μας, για να ευημερήσουν.
Η περιφερειακή ανάπτυξη, ξεκινάει από την Ασία την Αφρική τη Λατινική Αμερική κι όχι από τις επενδύσεις του στιλ: «Ανταλλαγές ρύπων». Ο πλανήτης και η οικολογική ισορροπία του, δεν είναι χρηματιστήριο. Μην εθίζουμε λοιπόν τους αχόρταγους, στην πολιτική του μάθετε το πώς θα τα κονομιέστε, για να μας αντιγράψετε.
Η πράσινη τεχνολογία πρέπει να μεταφερθεί σ’ εκείνους τους τόπους, απ’ όπου ξεκινούν οι απελπισμένοι άνθρωποι. Οικονομικά και κοινωνικά είναι δικαιότερο. Ωφελιμιστικά μας συμφέρει. Ας αναλογιστούμε τα έξοδα που καταβάλλονται για τη φύλαξη των συνόρων και για τις άλλες δαπάνες που δίνονται στο εσωτερικό της Ε.Ε. για ν’αντιμετωπιστεί κατασταλτικά η λαθρομετανάστευση, Ας συνυπολογίσουμε στα συνολικά έξοδα, τα κονδύλια που χορηγούνται στον Τρίτο Κόσμο, για να στηρίξουμε ουσιαστικά μέσα από τις στρατιωτικές δαπάνες και τα λοιπά προγράμματα δελεασμού της ντόπιας νομενκλατούρας, τις πολιτικές δημοσίων σχέσεων. Πρέπει εκεί, να βοηθήσουμε τον απελπισμένο κόσμο να καταλάβει, ότι η υπεργεννητικότητά του, είναι μια ωρολογιακή βόμβα, που θα τους συμπαρασύρει στην ολική καταστροφή του χώρου τους και των ελπίδων τους, για ευημερία.
Η μετακίνηση ατόμων πρέπει ν’ αλλάξει προσανατολισμό. Δεν είναι αυτοσκοπός μας η αναγκαστική μετανάστευση. Η ελεύθερη επιλογή του καθενός για αλλαγή τόπου, πρέπει ν’ αποκτήσει τα χαρακτηριστικά των πολιτιστικών ανταλλαγών και του τουρισμού κι όχι να μπει στη λογική του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Πρέπει ο άνθρωπος να παραμένει αξιοπρεπής εργαζόμενος στον τόπο του. Να καταλάβει μέσα από την δική μας προσφορά, ότι γίνεται να συνεννοηθούν οι πολιτισμοί, χρησιμοποιώντας ένα εναλλακτικό μοντέλο, κοινωνικής ευημερίας. Για το καλό όλων μας, πρέπει να στηριχτεί η συνύπαρξη στην ποιότητας ζωής και στην οικολογική ισορροπία του πλανήτη.
Απέναντι λοιπόν σ’ όλα αυτά τα σημερινά πομπώδη κι αναποτελεσματικά σοσιαλδημοκρατικά σχέδια της διαρκούς ανάπτυξης των οικονομιών (sustainable development) ή της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης των αγορών, προβάλλει δυναμικά η παρουσία της οικολογικής από-ανάπτυξης (de-growth). Δηλαδή, ο διαφορετικός, ο αντισυμβατικός τρόπος για να κατακτήσομε την κοινωνική και ψυχική μας ηρεμία. Να βάλουμε ένα φρένο στον χυδαίο οικονομισμό, που στηρίζει το άκρατο κέρδος. Που διευρύνει τις διαφορές αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων λαών. Μ’ αυτήν λοιπόν την «από-ανάπτυξη», την αντιστροφή του κατεστημένου, του συσσωρευτικού, του ανταγωνιστικού οικονομικού μοντέλου ζωή, προς την εναλλακτική συνδιαλλαγή των κοινωνιών, αντιμετωπίζουμε το τρέχον και καυτό θέμα της
